Bardzo się zżyłam z otaczającymi mnie ludźmi. Tęsknię za rodziną, przyjaciółmi i swoim domem, ale jak pomyślę o tym, że już za 18 dni mam się spakować i wrócić - czuję się rozdarta. Żal trochę ściska serce. Ale to chyba całkiem normalne. Niezależnie od tego gdzie się udajemy, zawsze nam smutno opuszczać miejsca, po brzeg wypełnione przyjemną atmosferą i domowym ciepełkiem.

Z drugiej jednak strony, nie mogę przestać układać planu na dni, zaraz po przylocie do Polski!

Po tym jak wyściskam swoich rodziców, rodzeństwo, futrzane dzieci i przyjaciół, czeka mnie sporo pracy. Czuje się całkiem silna i zdecydowanie gotowa by sprostać marcowo - kwietniowym założeniom, tym bardziej, że niemal każdą chwilę wykorzystuję tutaj na odpoczynek, spacery, ćwiczenia.

Co do ćwiczeń - korzystam z faktu, że w Bostonie znajduje się główna siedziba szkoły tai chi YMAA i chodzę na zajęcia. Jestem tak szczęśliwa z tego powodu, że ciężko mi to opisać. Nowi ludzie, nowi instruktorzy, mistrz Yang (!!!) są postaciami nieocenionymi. Bardzo doceniam fakt, że spotykam ich na swojej drodze. I bardzo się tym ekscytuje. :)

Jestem bardzo szczęśliwa. Mimo, że walentynki spędzam sama (choć towarzystwo dwóch włochatych dżentelmenów Buchiego i Munchiego nie ma sobie równych) czuję w sobie duży spokój i promieniujące ciepło. Trzymam się tego i z pogodą ducha spoglądam w najbliższą przyszłość.