Dość nie adekwatnie do sytuacji długo nie pisałam. Ostatni tydzień był tak aktywny, że w niedziele wieczorem nie wiedziałam gdzie jestem, miałam zeza z wykończenia i jedyne co chciałam zrobić to spać przez kolejnych 5 dni. W poniedziałek rano zarwana na nogi o 4 rano wybyłam na dni parę z miasta. Sama. Wzięłam tylko swoje myśli, ciszę i spokój. Jest mi bosko w tym towarzystwie.

Na dzień dzisiejszy sprawa wygląda tak. Jestem w trakcie 30 dniowego detoksu. Odstawiłam Sutent. Zanim przystąpię do jakichkolwiek badań klinicznych muszę wyczyścić swój organizm z wszelkiej chemii jaką przyjmowałam przez ostatnich kilkanaście miesięcy. Taki jest wymóg.
Miejmy nadzieję, że Śmieciuszko nie zrobi spustoszenia w moim ciałku.

Ok. 17 grudnia będę mogła zacząć przyjmować lek. Niestety wiąże się to z wyjazdem do Stanów na święta. Czy będę musiała już tam zostać? Niewykluczone, że tak. Na jak długo? nikt nie wie. Po cichu liczę na to, że jakoś uda się robić część kontroli w Polsce. Niemniej jednak poddam się wszystkim wymogom bez zastanowienia. Nie chodzi tu o to jak bym chciała pokierować swoim życiem. W całej sytuacji, kurczowo się tego życia trzymam, a żeby go nie stracić, trochę muszę godzić się na warunki dyktowane przez choróbsko.
Za wielką wodą trwa gromadzenie dokumentacji niezbędnej do oficjalnej kwalifikacji mojej osoby jako pacjentki kliniki NIH. Bostoński MGH staje na wysokości zadania i kontroluje całą sprawę.
Dr. J czuwa nad moim stanem. I poczuciem bezpieczeństwa. Chyba go kocham.

Tymczasem odpoczywam.