Nowy plan?

W zasadzie czuję ,że ten temat kryje się we mnie od kilku tygodni.Wyniki są zadowalające,kolejna wizyta w Bostonie za pół roku a ja stoję na rozwidleniu drogi i coraz to bardziej nerwowo drapię się po głowie.Dostałam od życia jeszcze troche czasu,Bóg raczy wiedzieć ile,ale licząc na to że dużo staram się ułożyć sobie życie na nowo.Na nowo - bo nie mogę wrócić do wielu rzeczy sprzed diagnozy.Nie mogę pozwolić sobie na duże obciążenia organizmu,nie mogę zaburzać żywieniowego harmonogramu dnia.Nie mogę zapomieć o założeniach Antyrakowego planu.Czas zaczyna gonić ,pomysłów w głowie dużo tylko gdzie są drzwi przez którę wpuszą mnie by te pomysły zrealizować? Nie wiem jeszcze,zrobię wszystko by się dowiedzieć,choć to jak się okazuje nie jest wcale takie łatwe. No ale chcieć to móc usłyszałam już dawno,więc idę jedną z dróżek,bardzo ostrożnie i niepewnie jeszcze(żeby nie powiedzieć ,że po omacku). Zanim jednak mój chód...chód zacznie w ogóle przypominać upłynie pewnie jeszcze trochę czasu. Może znajdę trop,albo dobrą wróżkę co zaprowadzą mnie do właściwego miejsca? Tymczasem staram się regenerować siły.Ostatnio chodzę trochę osłabiona.Biorę Sutent już od 4 miesięcy(bez żadnych przerw),jeszcze nie miałam takiego stażu.Dzięki rozpuszczonym po świecie,informacyjnym mackom mojej Sisterki(pewnie wystarczyłoby spytać lekarza,ale Sis jest najlepsiejsza) wiem,że są osoby które biorą ów lek od ponad roku.Główną zauważalną dolegliwością jest właśnie wieczne zmęczenie.Moje lekkie wyczerpanie jest raczej pozytywne,za sprawą możliwości regenerowania sił na naszym poddaszu,przy herbacie z miodkiem czy też spacerze z Kogą(i oczywiście zabawie z kocurkami co by się nie obraziły). Siedzę więc tu i piszę.A myśli i planów coraz więcej.Czy to aby bezpiecznie?

Wyżej foteczka z Gali Bloga Roku 2009