piątek, 30 kwietnia 2010






Przesyłam kilka fotek.Odbijają dużą część tego co w środku.Z nich czytajcie.

Zostaję trochę dłużej.











pau, a w skrzydłach wiatr.

sobota, 24 kwietnia 2010


Wybywam.


Wybywam z domu.Z Warszawy.Z Mazowsza.Prawie poza Polskę.
Skrzydła rozwinęłam już dawno.Słońce suszyło każde piórko.Czas by złapać pozytywne prądy powietrza.By zeskoczyć z wierzchołków drzew, popłynąć z wiatrem i posłuchać jego opowieści.
Jak tylko będę miała możliwość skrobnę parę słów.
Mam nadzieję, że jak wrócę będzie tu ktoś jeszcze. Będę tęsknić,choć nie takie przerwy w pisaniu już miałam.
Mam się dobrze.Serce pełne harmonii.Ciepła i ufności do tego co się dzieje w moim życiu.
Całuję Was wszystkich mocno.

pau, z promykiem w duszy.

poniedziałek, 19 kwietnia 2010

WYNIKI


Po słonecznym weekendzie ,bardzo miły dzień - oba wyrywające mnie z burzy uczuć,która mimo wyrzuconej butelki gdzieś krąży nad głową.
Po kolei. Wyniki REWELACYJNE! Nie jestem jeszcze zdrowa ale ale moje płucne wypierdaseczki (no naprawdę po dzisiejszych wiadomościach nie mogę ich nazwać inaczej) są jeszcze mniejsze niż poprzednio!!!! Wszystkie się jeszcze bardziej skurczyły,podobno ilość jest podobna (ale niech no one poczekają!) a największy ma 2mm! Dla przypomnienia powiem, że ostatnim razem mierzył 4mm.
Gdy zaraz po wizycie usiadłam na krzesełku spłynął ze mnie cały stres.Uświadomiłam sobie jak bardzo się boję każdego dnia jednocześnie nie zdając sobie z tego sprawy.Łzy szczęścia ciekły ciurkiem a z duszy wypłynęła rzeka emocji.
To właśnie dla takich chwil musiałam zrobić TO wszystko.Nie miałam wyjścia.
Ci co znają mnie od wielu lat śmiało mogą stwierdzić ,że bardzo się zmieniłam.I to pod wieloma względami.Za niektórymi cechami pewnie część tęskni, kilku zachowań w moim życiu wielu osobom brakuje.Mnie też czasem,ostatnimi czasy nawet trochę częściej, wypełnia naprawdę duży smutek.Smutek i tęsknota do poprzedniego życia.
Nie mogę wybiegać za daleko w przyszłość bo istnieje ryzyko, że raptownie moje założenia mogą się zmienić.Nie mogę poświęcić się pracy dążąc do upragnionej stabilizacji finansowej,własnego mieszkania - bo bym na dzień dzisiejszy tego fizycznie nie wytrzymała. Nie mogę sterczeć na deszczu śmiejąc się z przemakających ciuchów- a nóż zapalenie płuc.Nie mogę szybko biegać,nie mogę skakać i rzucać się na trawę. Nie mogę jeździć na nartach, nie mogę wylegiwać się na ostrym słońcu. Nie mogę jeść sernika gdy na świątecznym stole kusi swoim wyglądem.Nie mogę zjeść loda gdzie na patyczku być może czai się drugi lód.Nie mogę długo chodzić, nie mogę długo tańczyć. Nie mogę balować do rana jak zwykłam to robić, nie martwiąc się jutrzejszym dniem. Nie mogę nie myśleć o kłębach dymu jak już dotrę na czyjeś urodziny.Nie mogę nie przesypiać nocy,gdy z tyloma ludźmi można by się spotkać. Nie mogę wypić wina,choć tak bardzo je lubię.Nie mogę wytrzymać całego dnia na studiach,bo nie jestem w stanie.Nie mogę być tam gdzie czasem bardzo chciałabym być.I choć to bardzo kłóci się z moimi wcześniejszymi przekonaniami i tym jak zostałam wychowana - nie mogę nie myśleć o sobie.Bo jestem chora.Zostałam przyparta do muru, a czarna zmora z kosą w ręku dała mi szansę.Kto wie czy nie jedyną.
Ta cała sytuacja wywróciła moje życie do góry nogami.Niektóre rzeczy zmieniają się do dziś.I choć czasem, i wcale nie tak rzadko, czuję się bardzo samotna pamiętam o jednym.
Ja po prostu chcę żyć, i stojąc przed jakimś tam obliczem śmierci - nowego trybu życia zmienić też nie mogę.
W moim ciemnym lesie codzienności ,jak powiedział bliski mi przyjaciel,z dzisiejszym dniem zapaliło się światło. Światło dobra i bezpieczeństwa, które mówią ,że idę właściwą drogą.
Ze wszystkim innym muszę się uporać zaciskając zęby.I choć bardzo boli,próbuję.
Bo warto.
Życie jest tylko jedno.
Strasznie się cieszę z dzisiejszych wyników. Uwierzcie mi, warto walczyć.

Lov konik.

Byłam raniutko oddać krew.Pewnie właśnie trafia do laboratorium.Wizytę i odbiór wyników zaplanowaną mam na ok 12.Mam nadzieje,że opis tomografii będzie gotowy leżał na biurku. Na dobry początek dnia wlepiam weekendowe foty. Muszę powiedzieć, że bardzo się odprężyłam.
Daje znaka za niedługo!



sobota, 17 kwietnia 2010

Emocje do butelki.

Weekend w zadumie z wiadomych przyczyn.
To zadziwiające jak życie jest kolorowe.I chodzi mi o wszystkie barwy.
Nie ukrywam, że przez ostatnie trzy tygodnie padłam ofiarą chandry wiosennej (jejku nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje - a co dopiero,że dopadnie i mnie!) Nałożyło się na to wiele sytuacji, ale wystarczy że emocje siedziały we mnie przez ponad 20 dni.Wciskam je do butelki i rzucam do oceanu.Niech płyną i nie wracają.Nie mogą mi przysłaniać tego że żyję.Że jestem.Że budzę się w promieniach słońca.Że mogę jeszcze spełnić wiele swoich marzeń.Że mogę coś jeszcze tutaj zrobić.
Wczorajsza tomografia nie była tak strasznie stresująca.To było nietypowe,ale bardzo miłe.
Tym bardziej ,że towarzyszyły mi 3 Niezłe Zawodniczki.Niezłe nie przypadkiem z wielkiej litery. Czas w CO minął więc dość szybko.
Niebo przysłało mi pomocną dłoń. Dłoń zabrała mnie poza Warszawę. Wśród lasów, traw i koni (!!!) miło jest rozmawiać z wiatrem. I samym sobą.
Uśmiecham się. Jej, jak miło. :)

czwartek, 15 kwietnia 2010

Ból.I choć nic nie zniszczy mojej wiary w to, że po bólu przychodzi ulga,to ból zawsze jest wyrazem cierpienia.

wtorek, 13 kwietnia 2010


Uczuć razy kilka.




Odkąd jestem chora i zaczęłam patrzeć wewnątrz siebie,swojego organizmu i wiaderka uczuć w moim sercu zdałam sobie sprawę że przeżywam pewne emocje milion razy bardziej niż zwykłam to robić przed diagnozą.Milion razy mocniej odczuwam pewne rzeczy.Milion razy mocniej się cieszę, i milion razy mocniej się smucę gdy przykre zdarzenia mają miejsce w moim życiu.Tak się dzieje a kwestia poradzenia sobie z tym co dzieje się wewnątrz mnie to coś czego będę się uczyć do końca życia.
Ostatni tydzień był ciężki.Idąc swoją wydeptaną scieżką nie jedno drzewo stanie mi na przeszkodzie.Niektóre przeskocęe,niektóre potraktuje schowaną w głowie piłą mechaniczną.Na niektórych jednak (co wydaje mi się całkiem normalne)siadam i zastanawiam się czy ta droga to właśnie TA.Ot być człowiekiem dane mi zostało.A człowiek lubi myśleć.Czasem za dużo niż mu to jest potrzebne.Cóż mogę jednak zrobić?Czekam na podpowiedź wiatru.

Z onkologicznych rzeczy w piątek tomografia.Rany już 3 miesiące upłynęły od ostatniej wizyty w Bostonie.Mimo,że bardzo dużo rzeczy mówi ,że jest naprawdę dobrze,przy kontrolnym badaniu - kontrolny stresik rzecz jasna. Ale staram się o tym nie myśleć (o tym niemyślenia trochę się już naumiałam). W poniedzielnik badania krwi i spotkanie z Myster DyRy.

Z rzeczy codziennych - Pani Cziba (jedno z moich futrzastych dzieciów) spadła z dachu.Na szczęście nic jej się nie stało.Koga zabiła misia a jego waciane wnętrzości były rozpirzone po całym domu. Kicia pieszczocha nad wsze czasy. Kwiatki rosną jak na drożdżach,na dworze coraz cieplej i przyjemniej a w domu (nie biorąc pod uwagę ganiających czworonogów) cicho i pusto.
Odzywam się przed badaniem.Wyślijcie trochę ciepełka w moją stronę.Chłonę je bez reszty...

O właśnie!Dziś urodzinki mojej kochanej siorki!Więc dużo się dziś uśmiechajcie!!!!

niedziela, 11 kwietnia 2010
















Wczorajszy dzień był najgorszy.Z wielu powodów.Światełko do góry dla Wszystkich.Nie jestem w stanie napisać nic więcej.

Skrobnę jak w środku wszystko się uspokoi....
pau,mokre oko.

poniedziałek, 5 kwietnia 2010

Melodia.

Siedzę sobie na wierzchołku drzewa i patrzę na falujące morze liści.Statek moich uczuć dryfuje targany przez wichry namiętności.Ale świeci słońce.Nie ma tu chmur.Drzewa są wysokie i zostawiły gęste mgły dużo dużo niżej.Najpiękniejsza z melodii jaką jest cisza rozlewa się w mojej duszy.Czasem przeleci ptak i pośle ciepłe spojrzenie.
Posiedzę tu chwilę.Z dala od wszystkiego.
Nie jest mi smutno,ale jest dziwnie.
Nabieram w płuca świeżego powietrza,i nie mogę przegonić pytania czy ta bryza przyniesie nowe rozwiązania,nowe ścieżki, którymi należałoby pójść?
Nie wiem...Może się tak zdarzyć.
W środku czuję,że muszę zbierać siły.Harmonizuję myśli, szukam spokoju,odnajduje w nim upojenie.
Matka natura jest mi bardziej jak siostra.Wspiera swoim ramieniem,a tych ma tysiące.
Gdzie by nie spojrzeć.Trzeba tylko otworzyć oczy.Szeroko.

Świadomość życia jest piękna.Świadomość życia jest bezcenna.
Dziś będę samolubna.
Rozpalam światło w swoim sercu.

pau,a Wiatr mym bratem.

sobota, 3 kwietnia 2010



Smacznych jajków moje Kochane Ludzie! :*


pau, z pustej pustelni.

czwartek, 1 kwietnia 2010

Koperta i trzy znaczki.

Pewną sprawę chowam na chwilę głęboko do skrzynki w moim sercu.Mój największy skarb.To tam wszystko się rozegra.Rozpuszczam się w marzeniach ,że wszystko będzie tak jak miało być od początku.
Chucham na kopertę,przyklejam trzy znaczki i wysyłam list pełen miłości.Mam nadzieję, że dotrze w odpowiednie miejsce.


Temperatura powietrza (choć może niekoniecznie dzisiaj) sprzyja regeneracji organizmu.Sił jakby więcej,kondycja fizyczna wzrasta, i może gdyby czasem głowe zostawić gdzieś w szufladzie byłoby wszystko cacuszko.
Spacery robię coraz dłuższe,dotleniam swoje zaśmieciuchowane organy.Kontrolna tomografia zbliża się wielkimi krokami.16 kwiecień będzie znów stresujący, ale nie będę się tym narazie przejmować.
Póki co cieszy mnie, że wszystko w okół kwitnie.Drzewa,kwiaty,warzywa...Właśnie - warzywa i owoce. Z utęsknieniem czekałam na wiosne, kiedy to zwiększa się wybór wśród większości naturalnych produktów.Wszystko wygląda inaczej,inaczej smakuje,a i zdrowotnych rarytasków coraz coraz więcej.Pychotka.
Na małym ,jedynym parapecie w moim domu zrobiłam sobie mini ogródek(jeśli można nazwać ogródkiem 3 kwiatki i rzeżuchę).Ale i tak jest czaderski.Lubię się w niego wpatrywać.Wymieniać uśmiechy z roślinami.
Obojczykowa afera niestety trwa dalej choć (tfu tfu,żeby nie zapeszyć) ból jest jakby mniejszy.
Czujna jestem jeśli chodzi o tą kosteczkę,ale staram się czasem o tym zapomnieć.
Koty wariują,Koga rośnie jak na drożdżach a pani Prunia (tak mnie czasem zwą) zaciera rączki i oczekuje świąt.
A czy u Was jajeczka już kupione?