Uczuć razy kilka.



Odkąd jestem chora i zaczęłam patrzeć wewnątrz siebie,swojego organizmu i wiaderka uczuć w moim sercu zdałam sobie sprawę że przeżywam pewne emocje milion razy bardziej niż zwykłam to robić przed diagnozą.Milion razy mocniej odczuwam pewne rzeczy.Milion razy mocniej się cieszę, i milion razy mocniej się smucę gdy przykre zdarzenia mają miejsce w moim życiu.Tak się dzieje a kwestia poradzenia sobie z tym co dzieje się wewnątrz mnie to coś czego będę się uczyć do końca życia.
Ostatni tydzień był ciężki.Idąc swoją wydeptaną scieżką nie jedno drzewo stanie mi na przeszkodzie.Niektóre przeskocęe,niektóre potraktuje schowaną w głowie piłą mechaniczną.Na niektórych jednak (co wydaje mi się całkiem normalne)siadam i zastanawiam się czy ta droga to właśnie TA.Ot być człowiekiem dane mi zostało.A człowiek lubi myśleć.Czasem za dużo niż mu to jest potrzebne.Cóż mogę jednak zrobić?Czekam na podpowiedź wiatru.

Z onkologicznych rzeczy w piątek tomografia.Rany już 3 miesiące upłynęły od ostatniej wizyty w Bostonie.Mimo,że bardzo dużo rzeczy mówi ,że jest naprawdę dobrze,przy kontrolnym badaniu - kontrolny stresik rzecz jasna. Ale staram się o tym nie myśleć (o tym niemyślenia trochę się już naumiałam). W poniedzielnik badania krwi i spotkanie z Myster DyRy.

Z rzeczy codziennych - Pani Cziba (jedno z moich futrzastych dzieciów) spadła z dachu.Na szczęście nic jej się nie stało.Koga zabiła misia a jego waciane wnętrzości były rozpirzone po całym domu. Kicia pieszczocha nad wsze czasy. Kwiatki rosną jak na drożdżach,na dworze coraz cieplej i przyjemniej a w domu (nie biorąc pod uwagę ganiających czworonogów) cicho i pusto.
Odzywam się przed badaniem.Wyślijcie trochę ciepełka w moją stronę.Chłonę je bez reszty...

O właśnie!Dziś urodzinki mojej kochanej siorki!Więc dużo się dziś uśmiechajcie!!!!