Dziś bez fotki i na szybko.

Większość dnia spędziłam w centrum onkologii.Badania krwi,oczekiwania na tomografie,drobne formalności.Najważniejsze, że badanie już za mną.Teraz część bardziej stresująca-wyniki.Otóż wyniki odbiorę w czwartek...

Boję się...wiecie czego?
Nie,nie tego, że będzie ze mną źle.Ze mną będzie dobrze,niezależnie od tego co te badania pokażą.Już jest dobrze.Podobno.

Boję się paniki,w razie nienajlepszych wieści.Rzecz jasna(choć może nie do końca) nie nastawiam się na czarny scenariusz.Na nic się nie nastawiam.Bo tak najłatwiej.Najrozsądniej.Najbezpieczniej.

Najbardziej boję się paniki,która może wkraść się w umysły otaczających mnie ludzi.Boję się ,bo nie wiem czy jestem na tyle silna(na dzień dzisiejszy) aby móc rozwiać czyjeś wątpliwości. Boję się słabości innych bo nie wiem jak im zaradzić.Jest taki sposób?Może wystarczy sie uśmiechnąć?Nie wiem.

Co by się nie działo,to się nie bójcie.To wtedy ja przestanę.I będziemy wszyscy szczęśliwi.Dobra?To uczciwy deal?To tak na wszelki wypadek :)

Cieszy mnie fakt, że te poupychane myśli co niekoniecznie lubią wyskakiwać na zewnątrz-ujrzały światło dzienne.W końcu.W głowie robią sajgon,więc niech se siedzą tu na blożku.

Mimo lekkiej ganianiny, która zakradła się do mojego życia codziennego,czuję sie rewelka.

Ćwiczę,medytuję,jem.Ooooo psze Państwa-jem, słowo honoru!Zasysam.Wszystko co się rusza.Rusza,pachnie,kusi wyglądem.Oczywiście dalej stosuję się do dietki.

Teraz leżę,ciepełko w środku,cisza w domu,dwa koty na brzuchu i moje dwadzieścia parę wypierdków :)
No i uśmiech oczywiście.Bez tego to rzadko ostatnio!