Emocje do butelki.

Weekend w zadumie z wiadomych przyczyn.
To zadziwiające jak życie jest kolorowe.I chodzi mi o wszystkie barwy.
Nie ukrywam, że przez ostatnie trzy tygodnie padłam ofiarą chandry wiosennej (jejku nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje - a co dopiero,że dopadnie i mnie!) Nałożyło się na to wiele sytuacji, ale wystarczy że emocje siedziały we mnie przez ponad 20 dni.Wciskam je do butelki i rzucam do oceanu.Niech płyną i nie wracają.Nie mogą mi przysłaniać tego że żyję.Że jestem.Że budzę się w promieniach słońca.Że mogę jeszcze spełnić wiele swoich marzeń.Że mogę coś jeszcze tutaj zrobić.
Wczorajsza tomografia nie była tak strasznie stresująca.To było nietypowe,ale bardzo miłe.
Tym bardziej ,że towarzyszyły mi 3 Niezłe Zawodniczki.Niezłe nie przypadkiem z wielkiej litery. Czas w CO minął więc dość szybko.
Niebo przysłało mi pomocną dłoń. Dłoń zabrała mnie poza Warszawę. Wśród lasów, traw i koni (!!!) miło jest rozmawiać z wiatrem. I samym sobą.
Uśmiecham się. Jej, jak miło. :)