WYNIKI


Po słonecznym weekendzie ,bardzo miły dzień - oba wyrywające mnie z burzy uczuć,która mimo wyrzuconej butelki gdzieś krąży nad głową.
Po kolei. Wyniki REWELACYJNE! Nie jestem jeszcze zdrowa ale ale moje płucne wypierdaseczki (no naprawdę po dzisiejszych wiadomościach nie mogę ich nazwać inaczej) są jeszcze mniejsze niż poprzednio!!!! Wszystkie się jeszcze bardziej skurczyły,podobno ilość jest podobna (ale niech no one poczekają!) a największy ma 2mm! Dla przypomnienia powiem, że ostatnim razem mierzył 4mm.
Gdy zaraz po wizycie usiadłam na krzesełku spłynął ze mnie cały stres.Uświadomiłam sobie jak bardzo się boję każdego dnia jednocześnie nie zdając sobie z tego sprawy.Łzy szczęścia ciekły ciurkiem a z duszy wypłynęła rzeka emocji.
To właśnie dla takich chwil musiałam zrobić TO wszystko.Nie miałam wyjścia.
Ci co znają mnie od wielu lat śmiało mogą stwierdzić ,że bardzo się zmieniłam.I to pod wieloma względami.Za niektórymi cechami pewnie część tęskni, kilku zachowań w moim życiu wielu osobom brakuje.Mnie też czasem,ostatnimi czasy nawet trochę częściej, wypełnia naprawdę duży smutek.Smutek i tęsknota do poprzedniego życia.
Nie mogę wybiegać za daleko w przyszłość bo istnieje ryzyko, że raptownie moje założenia mogą się zmienić.Nie mogę poświęcić się pracy dążąc do upragnionej stabilizacji finansowej,własnego mieszkania - bo bym na dzień dzisiejszy tego fizycznie nie wytrzymała. Nie mogę sterczeć na deszczu śmiejąc się z przemakających ciuchów- a nóż zapalenie płuc.Nie mogę szybko biegać,nie mogę skakać i rzucać się na trawę. Nie mogę jeździć na nartach, nie mogę wylegiwać się na ostrym słońcu. Nie mogę jeść sernika gdy na świątecznym stole kusi swoim wyglądem.Nie mogę zjeść loda gdzie na patyczku być może czai się drugi lód.Nie mogę długo chodzić, nie mogę długo tańczyć. Nie mogę balować do rana jak zwykłam to robić, nie martwiąc się jutrzejszym dniem. Nie mogę nie myśleć o kłębach dymu jak już dotrę na czyjeś urodziny.Nie mogę nie przesypiać nocy,gdy z tyloma ludźmi można by się spotkać. Nie mogę wypić wina,choć tak bardzo je lubię.Nie mogę wytrzymać całego dnia na studiach,bo nie jestem w stanie.Nie mogę być tam gdzie czasem bardzo chciałabym być.I choć to bardzo kłóci się z moimi wcześniejszymi przekonaniami i tym jak zostałam wychowana - nie mogę nie myśleć o sobie.Bo jestem chora.Zostałam przyparta do muru, a czarna zmora z kosą w ręku dała mi szansę.Kto wie czy nie jedyną.
Ta cała sytuacja wywróciła moje życie do góry nogami.Niektóre rzeczy zmieniają się do dziś.I choć czasem, i wcale nie tak rzadko, czuję się bardzo samotna pamiętam o jednym.
Ja po prostu chcę żyć, i stojąc przed jakimś tam obliczem śmierci - nowego trybu życia zmienić też nie mogę.
W moim ciemnym lesie codzienności ,jak powiedział bliski mi przyjaciel,z dzisiejszym dniem zapaliło się światło. Światło dobra i bezpieczeństwa, które mówią ,że idę właściwą drogą.
Ze wszystkim innym muszę się uporać zaciskając zęby.I choć bardzo boli,próbuję.
Bo warto.
Życie jest tylko jedno.
Strasznie się cieszę z dzisiejszych wyników. Uwierzcie mi, warto walczyć.