Dziwny świat.


No to przyszło lato pełną gębą. Siedzę właśnie z kotami i psinką u boku starając się podzielić z całą trójką starym wiatraczkiem obniżającym temperaturę na naszym poddaszu!Parno dziś, że hej!

Długi weekend minął błogo, pewnie za sprawą / prawie / dzikiej natury, z którą przyszło mi obcować. Ach, no i ludków, z którymi dane mi go było spędzić. Do tego pogoda bajeczna, więc teraz czuje się jak młody Bóg.
Nie powiem, przy tych temperaturach i ilości promieni słonecznych jest mi bosko.Tak, to zdecydowanie coś co Paulinki lubią najbardziej. Przedłużam odrobinę spacery z Kogą, przesiaduje na ławce w parku. Długo się należałam w szpitalach, dużo dni zamknięta byłam w domu.
Dziś korzystam pełną piersią z tego co życie podsuwa mi pod nos.
Mimo jakiegoś totalnego natłoku spraw (zbliżająca się sesja troszkę zabiera czasu) mam poczucie dziwnego spokoju. Dziwnego stanu, w którym wszystko biegnie swoim tempem, ja gdzieś do tego owszem należę... ale jednocześnie nie mogę się pozbyć poczucia, że jakąś częścią tkwię gdzieś z boku. Jakby zawieszona między dwoma światami. Może chodzi o myśli. Myślami jestem gdzieś daleko, to prawda...

Wyniki krwi wzorowe. Dalej biorę Sutent. Włosów siwków coraz więcej.
Za wielką wodą trwają przygotowania "grafiku" moich badań kontrolnych.Lada dzień będę wszystko wiedziała.