Powrót do rzeczywistości.

Bolesne są takie powroty.A mój to w szczególności-śmieję się w duchu.Żal było mi opuszczać mazury,żal rozstawać się z przyjaciółmi,żal...Trzy dni wśród przyrody pozwoliły mi oderwać się od wszystkich dręczących rzeczy...Jakże cudownie było czuć wiatr na buzi,jak szepcze do uszka-witaj ukochana!Czuć na ciele wodę jeziora,która delikatnie muskając po stopach witała na mazurskiej ziemi.Cudownie było cieszyć się widokiem jastrzębia łowiącego rybę,czy dzięcioła stukającego w konary drzew.Czułam się taka wolna.Taka wolna,od szpitala,od leków(no prawie,Panie doktorze wszystko brałam tak jak trza! ;) )Wyzwolona od myśli,od zmartwień,od wszystkiego co dusze dręczyło czasem mą.Wtapiając się tak w tamtejszy krajobraz,czułam jak ogarnia mnie spokój i wielka radość.Nie czułam że jestem chora.Byłam jednym z elementów natury-całości gdzie każda składowa jest niezbędna.Każdy pełni rolę,swoją powinność.Nie ważne czy jesteś chory,czy zdrowy.Czy bogaty czy biedny,czy masz BMW czy PEUGEOT"ka starego.W obliczu natury jesteś po prostu (i aż jednocześnie) jedną z cząstek.I to było piękne.To wyzwalało we mnie pokłady wielkiego szczęścia,taaak bardzo wielkiego szczęścia że mogę współuczestniczyć w tym wszystkim.Że mogę oddychać powietrzem,tym samym co oddycha jelonek czy żabka.Że mogę kąpać się w wodzie gdzie rybki pływają i wyjadają robaczki.Że mogę siedzieć (Ja chora!) z innymi ludźmi,zdrowymi,a jednak takimi samymi.Minęło kilka godzin od powrotu,a ja już tęsknię.Bardzo bardzo tęsknię.Fajnie by było spędzać tam czas z Najbliższym mym.Sielanka,hmmm...

No ale wrócić było trzeba.Wyjazd się zbliża wielkimi krokami.Przygotowania trwają,uzbierać jeszcze trochę muszę przecież.Zakasać rękawy czas...



Ściskam mocno załogę.Oby więcej zdarzeń w tematyce" EEE Sasanka!" :)

Zresztą wszystkich mocno ściskam.Jesteście kochani!