Wróciłam!

Mimo, że podróż trwała dość długo bo prawie cały dzień (na szczęście za sprawą ciekawych przystanków) siedzę sobie już na swojej kanapie stukając w klawisze i nie mogę oprzeć się wrażeniu jak bardzo przybyło mi energii.Energii,światła, ciepła wszystkiego co dba o zachowanie harmonii w mojej głowie i sercu.

Było cudnie.Przykro mi to pisać ale żal mi było wracać. Żal opuszczać Matkę Naturę gdzie na zroszonych wzgórzach mogłam wymieniać spojrzenia ze wschodzącym słońcem,budzącym się światem. Gdzie medytując o wczesno porannych godzinach mogłam liczyć głosy ukrytych w drzewach ptaków,a na ramieniu poczuć ciepły oddech blisko spacerujących koni.Nie potrafię tego wytłumaczyć.To miejsce jest pełne magii .Za sprawą niezwykłego krajobrazu i mieszkających tam ludzi.
Bardzo odpoczęłam.Odpoczęłam, odreagowałam różne rzeczy.Odcięłam się od wszystkiego co natrętnie ciągnęło mnie od jakiegoś czasu w dół.Nie żebym wyrzuciła to do śmieci,to nie sztuka.
Sztuką było zrozumieć pewne wydarzenia jako takie, które niosą za sobą dobro. Dobro, miłość, spokój.
Jako takie ,których rozwój służy mi i osobom z tym związanym.

Dziś już będę spała u siebie. Rano zamiast szumu lasów usłyszę odgłosy samochodów.
Na razie nie boli to tak bardzo mając w głowie przemiłe wspomnienia, obraz przyjaciół, z którymi mogłam spędzić ostatnie dni.Nie wiem jak okazać wdzięczność za to, że życie podsyła mi takich ludzi.
Jutro wrócę do warszawskiego życia, ale nie warto oglądać się za tym co minęło.
Jestem szczęśliwa.To moje. Nikt mi tego nie zabierze.











Gdy Tygrys wypuścił Ptaka, ten wzbił się wysoko i zatoczył na niebie kilka kręgów. Po chwili jednak obniżył lot. Nie wiedzieć czemu usiadł Tygrysowi na ramieniu.Byli bardzo szczęśliwi bo wolni.Jeden od przywiązania, drugi od ograniczeń.Dopiero teraz mogli swobodnie porozmawiać...


Dzięki ludki za cierpliwość.Mam nadzieję ,że w Waszym życiu przez te kilka dni też zdarzyło się wiele dobrego. :)