Czasem gdy siedzę wieczorami i myślę na zdarzeniami dni ostatnich żal ściska serce.W gardle dusi a pod powiekami zbierają się łzy.Tak bym chciała móc ulżyć wszystkim tym osobom, które spotyka nieszczęście.Które muszą borykać się z chorobami, przeciwnościami losu.Które są zagubione i nie wiedzą gdzie szukać światła. Którym życie rzuca pod nogi kłody,a nie zawsze są siły by je przeskoczyć.
Tak bym chciała rozlać na świecie morze pokoju i miłości, zdrowia i szczerości. Żeby ludzie nie musieli płakać, tęskniąc za przeszłością i bliskimi.Żeby nie musieli się bać stając w obliczu śmierci.
Żeby nie musieli myśleć o tym ile warte jest życie.
Tak bym chciała móc rozbudzić w innych miłość, która mieszka w moim sercu.Tak bym chciała.

Czemu czasem dzieje się tak jak się dzieje. Mam tyle pytań w sobie. Tyle zawiłości.
Staram się je rozgonić.Zamykam się w świetlistym kręgu uczucia, które nigdy nie wygaśnie.W którym jestem bezpieczna.Które obroni mnie przed wszystkim.