Ot tak.
Moja wizyta w Bostonie zbliża się do końca.Siedzę sobie w swoim-nieswoim pokoiku,w lekkim półmroku bo nadszedł już wieczór.Przede mną rozpozciera się przepiękny widok północnej części Bostonu,czego niestety nie uchwyciło zdjęcie.Tysiące migających światełek ,jadących samochodów,pływających statków,samolotów wzbijających się w powietrze.Miasto jeszcze na nogach,jedynie słońce przeszło na drugą stronę ulicy.
Siedzę sobie i wysysam z tej chwili wszystko co tylko mogę.Nie wiem jak opisać to co dzieje się we mnie w środku.To że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie już parę osób wie.Ciężko by narzekać w mojej sytuacji.Ale to co mnie najbardziej wprowadza w zachwyt to ocean spokoju który rozlał się w mojej duszy.Ta zdolność do życia chwilą,nie wybiegania myślami za daleko w przyszłość to coś bardzo bardzo cennego,co udało mi się zdobyć tylko i wyłącznie dzięki chorobie.Otworzyła mi wrota przez które (chyba trochę z braku laku) weszłam niepewnym krokiem.A tu blog,nowe życie,nowe przedsięwzięcia,Wy i totalna zmiana postrzegania i hierarchii wartości.Wszystko co Pan Śmieciuch mógł mi dać najlepszego.
Chciałabym żeby ludzie mogli tego doświadczać,nie chorując.
Takie mam marzenie.

Ostatnie godziny głosowania.Ciekawe co przyniesie kolejny dzień.
Zamykam komputer z usmiechem na ustach.
Buziakuje!